ในช่วงสมัยที่จีนนั้น ยังมีการแข่งขันเพื่อสอบเป็นจอหงวน มีหลายสำนักหลายที่ เปิดสอนวิชาให้กับ เหล่าบุรุษที่สนใจใฝ่ศึกษา และต้องการที่จะเข้าสอบแข่งขันจอหงวน และในสำนักแห่งหนึ่ง ก็จะมีผู้ที่มาร่ำเรียนศึกษาวิชากันอย่างมากมาย และแน่นอนว่า จะต้องมีทั้งผู้ที่หัวดี จดจำได้ไว กับผู้ที่ค่อนข้างจะหัวช้า และในสำนักแห่งนั้น ก็มีศิษฐ์เอกประจำสำนักสองคนคือ อาหวัง กับ อาหลง
อาหวังนั้น เป็นลูกขุนนาง ศักดินาใหญ่โต อาหวังเข้ามาเรียนที่นี่ได้ ก็เป็นเพราะด้วยบารมีของพ่อของเขาที่รู้จักกับอาจารย์ประจำสำนัก ส่วน อาหลงนั้น เป็นลูกของคหบดีผู้มั่งคั่ง ด้วยความที่ อาหวังเป็นลูกขุนนางใหญ่ ท่านพ่อท่านแม่ของอาหวัง จึงตั้งความหวังในตัวของเขาเป็นอย่างมาก ที่จะต้องสอบแข่งขันจอหงวนในครั้งนี้ให้จงได้ ส่วนอาหลงนั้น ทางพ่อของเขา ก็ไม่ได้หวังอะไรเท่ากับ อาหวัง เพราะว่าา หากอาหลงไม่สามารถสอบแข่งขันเป็นจอหงวนได้ อาหลงก็กลับมาสืบสานกิจการต่อที่บ้านของเขาได้
อีกสิ่งหนึ่ง ที่ต่างกันของสองศิษฐ์เอกในสำนักนี้ก็คือ อาหวัง เป็นคนที่หวงวิชามาก ไม่ว่าศิษฐ์คนใหนใหม่เก่า มาถามถึง วิชาความรุ้อะไรที่ไม่เข้าใจ เขาก็มักจะไม่ตอบ หรือไม่ก็หาทางหลบเลี่ยงอยู่เสมอ เพราะว่า เขากลัวว่า หากเขาสอนหรือแนะนำใครไปในสิ่งที่เขาไม่รู้ คนๆนั้นที่เขาสอน จะเก่งเกินหน้าเกินตาตัวเองไป
ส่วนอาหลงนั้น คุณลักษณะแตกต่าง เขาเป็นคนจิตใจเอื้อเฟื้ออารี หากว่ามีใครคนใหน ไม่เข้าใจตรงใหน หรือมาถามอะไร อาหลงยินดีให้คำชี้แนะอย่างเต็มความสามารถ บางครั้ง เขาก็เชื้อเชิญเพื่อนๆของเขาเอง หรือกลุ่มนักศึกษา มาที่บ้านพักของเขา เพื่อปรึกษา พูดคุยเกี่ยวกับการเรียน ซึ่งอาหลงว ก็จะเป็นคนที่อธิบายความรู้วิชายากๆ นำมาแนะนำให้กับคนอื่นๆ ได้เป็นอย่างดีแทนอาจารย์
เมื่ออาหวัง เห็นการกระทำของอาหลงที่แตกต่างจากตน ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ วันหนึ่ง อาหวังเห็น อาหลง นั่งอ่านตำราอยู่คนเดียว ใต้ต้นดอกท้อของสำนัก จึงได้เดินเข้าไปหา แล้วไต่ถามด้วยความสงสัย
"อาหลง ข้าขอถามเจ้า จริงๆเถอะนะ การที่เจ้าไปอธิบาย วิชาความรู้ของเจ้า เจ้าไม่กลัวบ้างรึ ที่เขาจะมาแข่งแย่งชิงตำแหน่งจอหงวนของเจ้าไป " อาหวังถาม
เมื่ออาหลงได้ยินคำถามของอาหวัง อาหลง ก็หัวเราะ พร้อม สั่นหัว พร้อมหันมายิ้มเล็กน้อย ก่อนตอบว่า
" หาเป็นเช่นนั้นเลยอาหวัง การที่ข้าอธิบายวิชาความรู้นั่นแหละ ที่จะทำให้ข้ามีโอกาสได้ตำแหน่งจอหงวน มากยิ่งขึ้นๆ " อาหลงตอบ
"เหอะ เจ้าพูดอย่างกับว่าข้าเป็นคนไม่ประสา ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว" ว่าแล้ว อาหวังก็เดินจากไป
หลังจากผ่านพ้น การสอบบัณฑิตจอหงวนกันหมดแล้ว แน่นอนว่า เกือบทุกคนในสำนักนั้น ก็เดินทางไปสอบจอหงวน อาหวัง นั้นก็ยังนั่งทบทวนตำราเพียงลำพังในมุมๆหนึ่งของสำนัก ต่างกับอาลี่ ที่นั่งทบทวน พร้อมแนะแนว อธิบายให้กับเพื่อนๆอีกหลายคนเช่นเดิม
เมื่อการสอบผ่านไป และมีการประกาศผลสอบจอหงวนออกมา ผู้ที่ได้ตำแหน่งจอหงวน ก็คือ "อาหลง" ซึ่งทำคะแนนได้สูงมากเลยทีเดียว ส่วนอาหวังนั้น ได้ตำแหน่งรองลงมาจาก อาหลง อยู่ค่อนข้างเยอะทีเดียว และในขณะที่อาหวัง นั่งเศร้าโศรกเสียใจอยู่นั้น อาหลงก็เดินไปหาและกล่าวว่า
" อาหวังเอ๋ย การที่เราอธิบายวิชาให้ผู้อื่นนั้น ก็เท่ากับเราเรียนเพิ่มขึ้นสองเท่าตัวเลยทีเดียว"
สุภาษิตสอนใจ
"ขณะที่เราสอนผู้อื่นนั้น สมองของเราก็เรียนไปด้วย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น