ในเมืองต้าเหลียว นั้น มีเศรษฐีอยู่ท่านหนึ่ง เขาเอง เป็นที่ นับหน้าถือตาของคนในเมืองนั้นเป็นอย่างมาก เพราะว่า เขาเป็นคหบดี ที่ร่ำรวยที่สุดในเมือง นอกจากนี้ ตัวท่านเศรษฐีเอง ยังเป็นคนจิตใจที่ดีงามอีกด้วย หากว่า ใครมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ หากตัวท่านเอง พอจะมีความสามารถช่วยเหลือได้ ก็จะช่วยด้วยความยินดี ทุกครั้ง
อยู่มาวันหนึ่ง ท่านเศรษฐี ผุ้นี้ มีเวลาว่างจากการทำงานและดูแลกิจการ ซึ่งตามปกติวิสัยแล้ว ท่านเศรษฐี ก็จะเดินเล่น ดูเมือง ดูชิวิตของผู้คนในเมืองนั้นๆ และสำรวจช่องทาง หาโอกาสทางการค้าไปด้วยนั่นเอง และระหว่างที่ ท่านเศรษฐี เดินอยู่นั้น ก็มีผู้คน ที่ให้ความเคารพ ทักทายท่านอย่างนบนอบมากมาย และแน่นอนว่า ท่านเศรษฐี จะต้องพึงพอใจเป็นอย่างมาก
ระหว่างที่ ท่านเศรษฐี กำลังเดินไปนั้น ก็มีชายแก่ขอทานคนหนึ่ง แต่งตัว กระมอม ซอมซ่อ นั่งอยู่นิ่งๆ ซึ่งปกติแล้ว ขอทาน ทุกคนในเมืองนี้ เมื่อเห็นท่านเศรษฐี ก็จะเคารพนบนอบ พร้อมกับที่ เศรษฐีจะทำทานให้กับขอทานนั้นๆ เมื่อท่านเศรษฐีเห็นว่า ขอทานเฒ่าคนนี้ ไม่ยอมทำความเคารพนบนอบตนเอง ก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง จึงตัดสินใจ เดินเข้าไปหาขอทานคนนั้นเพื่อถามให้รู้เรื่อง
"นี่เจ้า เจ้าไม่รู้จักข้าเช่นนั้นรึ ว่าข้าคือใครในเมืองนี้" ท่านเศรษฐีถาม
"ข้ารู้จักท่านดีเสียทีเดียวเลยละ ท่านเศรษฐี" ขอทานกล่าว
"ในเมื่อเจ้ารู้จักข้าเป็นอย่างดี เหตุใดเจ้า จึงไม่แสดงความเคารพข้า หรือสรรเสริญข้าเลยแม้แต่น้อย" ท่านเศรษฐีกล่าวถาม ขอทานยาจกนั้นด้วยความสงสัย ทำให้ขอทานดังกล่าว ยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วกล่าวต่อท่านเศรษฐีว่า
"เหตุใดที่ข้า จะต้องเคารพสรรเสริญท่านด้วยเล่า ท่านยังไม่เคยให้เงินแก่ข้าสักครั้งเดียว" ขอทานกล่าวแก่ท่านเศรษฐี
เมือ่ได้ยินเช่นนั้น ท่านเศรษฐี จึงหยิบเงินจำนวน 10 อีแปะ ส่งให้กับขอทาน
"แล้วเยี่ยงนี้ เจ้าสมควร ที่จะเคารพและสรรเสริญข้าได้หรือยัง"
เมือเห็นเงินดังกล่าว ขอทานก็หัวเราะร่าต่อหน้าเศรษฐี พร้อมกล่าวว่า
"เงินจำนวนน้อยนิดแค่นี้ ไม่เพียงพอ ที่จะทำให้จิตใจของข้า มีสำนึก และสรรเสริญท่านได้หรอก"
ท่านเศรษฐีฉงน จึงถามว่า " แล้วถ้าข้าให้เงินเจ้า 2 ใน 10 ส่วนที่ข้ามีละ"
"เฮอะ กับแค่แบ่งเงิน ท่านยังแบ่งไม่ยุติธรรมเลย แล้วมีเหตุอันใด ข้าต้องสรรเสริญท่านด้วย "ขอทานกล่าวตอบ
"งั้นข้าแบ่งให้เจ้าครึ่งหนึ่งของทรัพย์สินที่ข้ามี อย่างนี้เจ้าจะพอเคารพข้าได้หรือยัง "ท่านเศรษฐีกล่าว
"ข้ามีเงินเท่ากับท่านแล้ว แล้วข้าจะไปสรรเสริญท่านทำไมเล่า ท่านเศรษฐี" ขอทานกล่าวตอบไปอีกครั้ง
เมือได้ฟัง คำตอบของขอทาน ก็ยิ่งทำให้ท่านเศรษฐีรู้จักขัดใจเป็นยิ่งนัก ในที่สุด ท่านเศรษฐี จึงกล่าวถามออกมาว่า
"เอาอย่างนี้ ถ้าข้ายกทรัพย์สมบัติ ของข้าให้เจ้าทั้งหมด เจ้าจะเคารพสรรเสริญข้าหรือไม่"
เมื่อได้ยินดังนั้น ขอทานเฒ่า หัวเราะร่า พร้อมกล่าวตอบท่านเศรษฐีไปว่า
" ข้ามีเงินมากกว่าท่านแล้ว ข้ากลายเป็นเศรษฐี ส่วนท่านก็กลายเป็นยาจก แล้วข้าจะทำความเคารพท่านให้โง่เสียทำไมเล่า ฮะฮะฮ่า"
สุภาษิตสอนใจ
"ผู้ที่เขาไม่นิยมการเคารพสรรเสริญ ทำอย่างไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น