ที่เมืองเมืองหนึ่ง มีเด็กหนุ่มผู้เรียนรู้ช้า เขาเป็นลูกชายของพ่อค้ารายหนึ่ง แม้ว่าบิดาของเขา จะส่งเขาไปเรียนวิชาความรู้สึกเท่าใด แต่เขาก้ไม่อาจจะก้าวหน้าทันอื่นได้สักที สร้างความกลุ้มใจให้บิดาของเขายิ่งนัก จนในที่สุดพ่อของเขาจึงจ้างบัณฑิตมาสอนที่บ้านแทนที่จะส่งไปเรียนที่สำนัก เนื่องจากเห็นว่าลูกของตนหัวช้ากว่าคนอื่น
เด็กหนุ่มผู้ที่เรียนรู้ช้านีมีนามว่า "อาหลง" อาหลงนั้นเมื่อเรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง ก็พาลหมดกำลังใจไม่อยากจะเรียนรู้ศึกษาหาวิชาอีกต่อไป ดังนั้นเมื่อเรียนไม่ทันเพื่อนจึงไม่ยอมอ่านหนังสือ หรือว่าตำราเล่มใหนอีกเลย และเมื่อบิดาของเขาบอกให้มาเรียนตัวต่อตัวกับอาจารย์ที่บ้าน เขาก็ไม่ใคร่อยากจะใส่ใจเรียนเท่าใดนัก
"ท่านพ่อ ท่านก็รู้ว่าข้าเรียนหนังสือไม่ได้เรื่อง ท่านอย่าหาอาจารย์มาสอนข้าเลย" อาหลงกล่าวกับบิดา
"เจ้าไม่ต้องพูดมาก ข้าให้เจ้าเรียน เจ้าก็จงตั้งใจเรียนเสียเถิด" บิดาของเขากล่าว
เมื่อกล่าวถึงอาจารย์ของอาหลงนั้น แม้ว่าเขาจะไม่ใช่บัณฑิตที่มีชื่อเสียงมากนัก แต่ในเรื่องปรัชญาและความเข้าใจในวิชาความรู้ต่างๆ นั้น เขาก็มีความรู้ความสามารถไม่แพ้ใครเลยทีเดียว บิดาของอาหลงจึงวางใจให้มาสอนได้
การศึกษาของอาหลงในช่วงแรกๆ นั้นไม่มีการกระเตื้อง เนื่องจากอาหลงนั้นเบื่อหน่ายการเรียนที่เขาไม่คืบหน้าไปใหนสักที แต่อย่างไรก็ตาม อาจารย์ของเขาก็ไม่มีท่าทีเบื่อหน่ายแม้แต่น้อย
มีอยู่้วันหนึ่ง อาจารย์ของเขาชวนอาหลงไปเดินที่สระน้ำ ซึ่งมีสัตว์น้ำรวมไปถึงเต่ามากมาย และเมื่อไปถึงสระน้ำ อาจารย์ของเขาก็หยิบเต่าขึ้นมาตัวหนึ่งแล้วถามอาหลงขึ้นมาว่า
"อาหลง เจ้าว่าเจ้าเต่านี่อืดอาดหรือไม่"
"ท่านอาจารย์ ในบรรดาสัตว์ในโลกนี้ หามีสัตว์ใดที่อืดอาดกว่าเต่าไม่" อาหลงตอบ
"ข้าขอถามเจ้าต่อว่า หากข้าวางเต่าน้อยเอาไว้ตรงนี้ " ว่าแล้วอาจารย์ก็ปล่อยเต่าเอาไปไว้ที่ไกลจากสระน้ำพอสมควร "แล้วเจ้าก็หยุดยืนอยู่ตรงนี้ไม่ขยับไปใหน เจ้าคิดว่าใครจะถึงบ่อน้ำก่อนกัน"
เมื่อจบคำถาม อาหลงก็เห็นว่าเต่ากำลังค่อยๆ คลานไปถึงสระน้ำด้วยความเชื่องช้า แต่ตัวเขานั้นอยุดอยู่กับที่ไม่ไปใหน
"ท่านอาจารย์ ท่านสั่งไม่ให้ข้าเดินข้าจะไปถึงสระน้ำได้อย่างไร แม้เจ้าเต่าจะเดินเชื่องช้า แต่มันก็ค่อยๆเดิน เดี๋ยวมันก็ต้องถึง "อาหลงตอบ
คำตอบของอาหลง ทำให้อาจารย์ของเขายิ้มออกมาแล้วพูดไปว่า
"อันการเดินไปถึงสระน้ำนั้น ก็ไม่ต่างจากการศึกษาหาวิชาความรู้สักเท่าไร เพราะไม่ว่าจะเดิน หรือว่า เรียนรู้ได้ช้า แต่ว่า หากค่อยๆเดิน ค่อยๆ ศึกษา สักวันจะต้องถึงจุดหมายแน่ๆ ต่างจากการนิ่งอยู่กับที่ไม่ไปใหน ต่อให้อีกร้อยปีก็ไม่อาจถึงจุดหมายได้"
เมื่อาหลงได้ฟังคำของอาจารย์ ก็คิดได้ จากนั้นก็ค่อยศึกษาหาความรู้จนเข้าใจตำราได้ในที่สุด
สุภาษิตสอนใจ
"การเติบโตช้า ไม่น่ากลัวเท่ากับการหยุดนิ่ง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น